Haciënda Cotopaxi

We zijn benieuwd hoe de omgeving is bij de Haciënda. Gisteren toen we aankwamen was het al donker en daardoor een verrassing als we vandaag wakker worden. De Cotopaxi kunnen we helaas niet zien door de wolken. De sfeer van de Andes gebergte krijgen we hier wel. Aan de Spaans sprekende dame vragen we waar de wandelroutes zijn. Ze geeft aan dat we de weg rechts van de Haciënda moeten volgen naar de ingang van het Nationaal Park Cotopaxi en dan weer terug. In het gastenboek zien we dat het een wandeling van 5,5 uur zou zijn.

We gaan op pad met een rugzak vol; water, koekjes, poncho’s, verrekijker en camera’s. We smeren ons gezicht nog in met zonnebrand. De twee honden van de Haciënda lopen braaf met ons mee. Dat is wel gezellig, lopen we niet helemaal alleen. De jassen worden al snel uitgedaan Hoezo is het hier koud? De poncho’s moeten later wel aan. We blijven bij de ingang van het Nationaal Park Cotopaxi wachten in de hoop dat we meer zien van de Cotopaxi. De wolken zijn iets opgetrokken en we zien de besneeuwde top. Na een rustmoment lopen we samen met “onze” honden terug. Het omhoog lopen ging rustig aan door onder andere de hoogte (+/- 3.500 meter), maar terug gaat sneller. Zeker als het harder gaat regenen en we onweer in de verte horen. We hebben 4 uur gewandeld. De honden lopen ons voor de voeten. Ze houden niet zo van onweer denken we.

Terug bij de Haciënda zijn we niet heel droog meer. De poncho’s worden uiteindelijk ook van binnen nat (door de rits?) en via de natte onderkant van de broek worden de sokken / schoenen nat. De dame van de Haciënda verblijdt ons gelijk met vuur voor in de houtkachel op onze kamer. Kunnen we onze natte kleren laten drogen bij de kachel. De middag gebruiken we om op te warmen, dat gaat heel snel, en een boek te lezen. Lisa werkt het reisverslag bij en Stephan is “verzonken” in het boek ‘De Aanslag’ van David Baldachi.