Quinta Passadouro

Donderdag 25-6-2015
Het kaartje kopen bij de metro stelt niets voor. Het is een papieren chipkaart die herladen kan worden en voor € 2,50 per persoon reizen we naar het vliegveld. Dat is iets anders dan de € 25 met de taxi.

Op het vliegveld halen we onze nieuwe witte Fiat Panda met 1.000 km op de kilometerteller op. Met een minibus worden we naar de parkeerplaats gebracht. Een extra geactiveerd kastje in de auto voor het automatisch betalen van de tol kopen we erbij. Voor € 18,- een hoop gemak; dan kun je doorrijden bij de groene rij en hoef je niet achteraf, binnen 5 werkdagen, de tol te betalen bij een postkantoor. Overige “onzin” van verzekeringen etc. krijgen ze niet aan ons verkocht.

De witte huurauto is al snel niet meer nieuw als de navigatie ons op een onverharde weg stuurt. Na het punt; “we kunnen nu niet meer terug”, wordt het erg steil en krap. De bramenstruiken hangen over de weg. Lisa loopt langs de auto om de takken over de auto te houden. Gelukkig hebben we net de standaard boodschappen in Vila Real gedaan zodat we genoeg water, chips en nootjes hebben als we vast komen te zitten. Het is wel een schitterende route!

Gelukkig, we rijden weer op de asfalteerde weg. Een bordje met ‘Quinta Passadoura’ geeft de locatie aan van onze nieuwe bestemming. Volgens de reisbeschrijving was het aan de rechter kant van de weg, maar bij ons is het nu aan de linker kant. Dan hebben we toch een andere (ongebruikelijke) route genomen.

Bij de Quinta worden we verwelkomt door de Nederlandse dame. Het is inmiddels erg warm en met een boekje in de schaduw genieten we van de rust. Dat is even wennen. We hoeven nu niets. Dan toch maar een reisverslag maken. Dat is toch wel leuk. Zeker onder het genot van het “nieuwe” drankje; witte port met tonic.

Voor het gezamenlijk eten krijgen we een rondleiding bij de Quinta. Bij het eten proeven we de diverse wijnen en port die hier zijn gemaakt. Gelukkig kunnen we zo het bed inrollen. Speciaal voor ons geen kaasplankje als toetje, maar een crème brule. We vragen aan de beheerder of hij het wijnhuis Bulas kent en of we daar morgen naar toe kunnen. Hij geeft aan dat het mogelijk is. Dan maar even Googelen. Hoe schrijf je het ook alweer? Boulas, Bourlaz, …? We schakelen de “hulplijn” Joris in. Een foto van de fles geeft ons duidelijkheid. Het is Bulas en niet heel ver weg. Dat wordt ons plan voor morgen.

Vrijdag 26-6-2015
Het ontbijt met warme eitjes, vers gebakken broodjes en verse jus o ’range geeft ons een goede start voor de reis naar Bulas vandaag. De navigatie geeft twee verschillende routes. We proberen de snelste en kortste route, maar Lisa vertrouwt het niet. Weer hobbelige zandwegen en dat een uur lang. Dan maar andersom rijden via geasfalteerde wegen. Tot aan de plaats Gouvinhas is de navigatie ingesteld. Vanaf daar gaan we proberen verder naar beneden te rijden tot de Douro rivier. De wijnvelden van Bulas liggen direct aan deze rivier. We zitten nu alleen nog erg hoog. Moeten we heel dat eind nog naar beneden rijden? Over een grindpad?

Ja, een bordje met Bulas geeft aan dat we rechtsaf moeten over de onverharde weg. Dat valt niet tegen. Bij een wit gebouw rijden we een rondje, maar we zien verder niets van een naam staan. Dan maar verder naar beneden. Moeten we hier dadelijk ook weer omhoog? Na al wat verder afgedaald te zijn worden we aangesproken door een Portugese landbouwwerker. Oeps, mogen we hier niet rijden? Er wordt druk door hem gebeld. Hij vraagt of we Portugees of Frans spreken. We moeten even wachten, er komt ons iemand halen. Een andere Portugees op een tractor komt eraan. Hij heeft een t-shirt met de naam Bulas erop aan. Zitten we dan toch goed? Hij geeft, met “handen en voeten” in het Portugees, aan dat we dat (steile) stuk weer omhoog moeten rijden. Het was toch bij dat witte gebouw.

We worden al opgewacht door een Bulas medewerker die ons verwijst naar de Engels sprekende dame Joan. Ze vraagt wat we komen doen. Als we aangeven dat we Bulas op ons thuisadres drinken en dat nu hier wel eens willen zien (we zijn er nu toch) heeft ze al snel door dat het in Nederland moet zijn. We gaan het (koele) gebouw binnen en zien diverse vaten port, tanks voor de wijn / port en flessen. Het productieseizoen is (nog) niet begonnen en daardoor zijn ze wat voorbereidende werkzaamheden aan het uitvoeren zoals het etiketteren van de flessen. Iedereen is enthousiast en trots om hun product aan ons te laten zien. In de oorspronkelijk ruimte tussen dikke stenen muren, ondergronds, wordt de wijn koel bewaard. De Bulas wijnen en port bestaan volledig uit eigen druiven. Ze kopen niets van anderen. Mogelijk wat witte druiven, maar dat is verwaarloosbaar. Dat is wel anders bij de andere wijnhuizen hier in de regio hebben we al geleerd. In totaal heeft Bulas 48 hectare in het bezit. Dat is beperkt in vergelijking met de andere grote wijnhuizen.

De ontvangstruimte voor groepen, het “museum”, het proeflokaal en de shop is nog niet helemaal gereed. De afgelopen drie jaar is de Quinta verbouwd. Het ziet er nu al erg mooi uit. Ze moeten eerst de twee extra opslagruimtes afmaken. Die hebben ze hard nodig.

Joan laat ons de oude en nieuwe druivenplantages zien. Met een andere soort auto gaat dat toch veel makkelijker. We rijden helemaal naar beneden tot de Douro rivier. Het is echt geweldig mooi en rustgevend. Een oud vervallen gebouw kan in de toekomst dienen als onderkomen voor toeristen. Een mogelijkheid voor over een paar jaar?

De oudste wijnstruiken zijn meer dan tachtig jaar oud. Veel laten ze als vanouds. Dat is ook de charme van deze Quinta. De oude plantages zijn zeer bewerkelijk. Er is geen ruimte voor de tractor tussen de planten en daardoor moet alles handmatig gebeuren.

Nog een drankje proeven? Tja, we moeten nog rijden. Het zou wel sneu zijn om helemaal hier heen te komen en dan niets te proeven. Een klein beetje dan. We krijgen de Tawny 30, heerlijk.

We praten nog na met Joan over de wijnhandel Luuc van Boort die altijd enthousiast is over Bulas. We moeten ze de groeten doen van haar. Inmiddels zijn we 1,5 uur rondgeleid en vragen we wat we aan haar verschuldigd zijn. Helemaal niets? Zeker weten? Als we maar (veel) Bulas wijnen en port in ons land kopen. Dat is geen probleem!

Voor het eten, het is inmiddels wat afgekoeld, lopen we bij de Quinta nog een rondje bij de druivenplantage. Lisa gaat op haar Birkenstock slippers, maar komt er al snel achter dat dichte schoenen wel fijner waren geweest vanwege de zandige en steile paden. Eenmaal boven willen we via een ander pad naar beneden, maar die gaat verder weg bij onze Quinta. Oeps, dan maar via de druivenplanten weer terug. Stephan denkt dat het nog een hoge afstap is naar beneden, maar Lisa ziet de stenen traptreden naar beneden.